شعری برای مادر به بهانه رنگ ها

آن درختِ مو سفیدِ رعنا را،،شیرین رخِ عسل چشمِ دلربارا
دل آشوبِ خردسبزِ زیبا را،،دهن سرخِ مه جبینِ خدا را
سیه ابرو،کمندگیسو،دل آرا…
پری چهر و غزل خوان و خوش الحان…
آن درخت مو سفید رعنا را…
زمستانش ماندگار شد،،مادر…❤!
من در زمستانِ گرمِ آغوش او سبز تر از هزاران بهارم..
گلی اندر گلزارانم…
لاله ی سرخ لاله زارانم..
بهارانم..
گاه بارانم..
روانم..به سان جویبارانم…
بیدم،،گاه مجنون و گاه لرزان…
ابرم،گاه آرام و گاه گریان…
برفم،سپیدم،عاری از غم دوران..
آسمانم،آبی تر از آبم..
نورم،نغمه ی آفتابم..
سازم،پر از سوز وگدازم..
پرستوی سیه پر،مملو از شوق پروازم…
نرگس زردم،امیدِ پاییزم..
مرغِ نغمه خوانِ باغِ دلاویزم…
معمار اندرون قلب روزگارانم..
تلألؤ رنگِ خدا بر قلب های بیقرارم…?